BAŚŃ Z KOTEM

Był sobie kot świdnicki…                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                  Dawno, dawno temu, gdy kończyła się wojna trzydziestoletnia w 1648 roku nasze miasto i okolice umierały z głodu.  Dość przypomnieć, że w Świdnicy ocalało z pożogi wojennej 118 domów, w których mieszkało 200 osób!  Z ulic znikały wszelkie zwierzęta i ptactwo, aż trudno o tym mówić…  Głód wtargnął do miasta niczym złodziej i robił swoje.  W domu rajcy miejskiego jedyne dziecko, ośmioletnia Gertruda (dla rodziców – Truda) opiekowała się troskliwie chorą matką. Dziewczynka też codziennie błagała Świdnicką Panią o zdrowie dla mamy i ocalenie dla miasta.                                                                            Pewnego razu, gdy swoim zwyczajem ćwiczyła w domu grę na skrzypcach, zobaczyła za oknem kota, który najwyraźniej szukał schronienia.  Przygarnęła go z radością. Jakoż i matce się polepszyło, bo szczęśliwie wracała do zdrowia.  Nadszedł niestety dzień, w którym życie zwierzęcia było zagrożone.  Niespodziewaną wizytę rodzinie złożył burmistrz miasta, a rajca chcąc go ugościć, szukał kota…Mała Truda ukryła pupila w pudle na skrzypce i nazajutrz o świcie wyniosła go w koszu do kościoła, żeby ofiarować Świdnickiej Pani. Od tego czasu Baśń nadała kotu imię Fides, czyli wiara po łacinie. Otrzymał on również specjalny dar rozumienia mowy ludzi i zwierząt.                                                                                                                                                             Frazeologia zna porównanie: ” Biedny jak mysz kościelna”, a „ Biedny jak kot kościelny”? Nie.                                                                                                                                                                                                        W koszu było wygodnie i ciepło, ale po przebudzeniu Fides wpadł w szpony głodu.  Wtedy usłyszał  Głos, żeby niezwłocznie poszukać czegoś na wieży.  Gdy tam dotarł, jego oczom przedstawił się wspaniały widok z góry.  Zobaczył nagle na niebie walkę dwóch stworzeń, a po chwili ujrzał obok siebie duże jajo.  Już miał się zabrać do jego rozbicia, gdy usłyszał Głos, który mówił, że ów tajemniczy osobnik po opuszczeniu skorupy zajmie się szybko ludźmi, którzy jeszcze ocaleli w mieście.  Kotu przyszło na myśl, żeby jajo wykopać jak piłkę ze schodów.  Jajo toczyło się z wieży i toczyło, a szmer stawał się coraz groźniejszy.  Jakież było przerażenie, gdy ze skorupy wypełznął smok!  Na szczęście nie był duży!  Nigdy nie miał już urosnąć, bo uszkodził sobie kręgosłup.   Kot jednak zaopiekował się małym smokiem, a on nauczył go zdobywać codziennie jedzenie.    Odtąd Truda znajdowała każdego ranka na progu domu kosz z chlebem i rybami, a ponieważ jej rodzina tego nie przejadała, to dzieliła się jadłem z mieszkańcami ratując od śmierci głodowej niejedno ludzkie życie.  Tak to kot Fides uratował miasto od smoka i głodu.  W podzięce zaprosił go słynny rzeźbiarz Johann Riedel na Ostatnią Wieczerzę, gdzie do dziś przebywa.  A smok, symbol zła, pozostał wykuty w kamieniu przed drzwiami Katedry Świdnickiej.

I oby w mieście panował inny głód, na miarę wiary, która nie drapie.

                                                                                                                                                                                                                                                                                    Teresa Wagilewicz

Renowacja ołtarza głównego w Katedrze w Świdnicy